δυο πλασματικά που γελούσε το ένα με το γέλιο του άλλου
και έκλαιγε το ένα με το κλάμα του άλλου.
Δυο μικρά πλασματάκια
που περπατούσαν αργά στην άκρη του δρόμου,
που κρατούσαν απαλά το ένα το χεράκι του άλλου
και μιλούσαν τρυφερά.
Δυο πλασματάκια που δεν γνώρισαν ακόμη την κακία και το μίσος των μεγάλων,
που περπατούσαν καθώς τα σύννεφα πύκνωναν ,
καθώς ο αέρας δυνάμωνε, καθώς τα φύλλα ξερά έπεφταν δίπλα τους.
Δυο μικρά πλασματάκια που περπατούσαν καθώς η βροχή έπεφτε,
μια βροχή που δεν μπορούσε να τους αγγίξει καν,
προχωρούσαν προς το τέλος του δρόμου,
εκεί που ο δρόμος έμοιαζε να σβήνει και τα δέντρα έμοιαζαν να σμίγουν
τα δυο μικρά αυτά πλασματακια ήθελαν να είναι μαζί από την αρχή ως το τέλος...
Π.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου