Το μυθιστόρημα με τίτλο ΖΩΗ!

Πρωταγωνιστές σ΄ ένα μυθιστόρημα που φτιάχτηκε για μας

Ένα μυθιστόρημα που ονομάζεται από τα χείλη του Θεού μου ΖΩΗ

Μέσα από αυτό που αγαπήσαμε , πονέσαμε, μισήσαμε

Λατρεύσαμε, ερωτευτήκαμε, παντρευτήκαμε, χωρίσαμε,

Και εγώ κρυμμένη πίσω απ’ τις σελίδες του χαμένη

Να γελώ , να κλαίω, να φωνάζω, να σιγώ

 

Σαν μυθιστόρημα …

Σου στέλνω τα άστρα του ουρανού,

Την σελήνη με τα χρώματα της αλλαγής του σκοταδιού

Να ονειρεύεσαι να ελπίζεις

 

….

Κι αν ποτέ αυτό το μυθιστόρημα χαθεί

Κι αν οι σελίδες του κλείσουν και στο ράφι τοποθετηθεί

Θα ναι γλυκιά ανάμνηση που εσύ και εγώ ζήσαμε

Κάποτε …

Θα ναι το μικρό λυχνάρι που θα ξαναδώσει το φως

Στο μυθιστόρημα με τίτλο ΖΩΗ

Επειδή  αγαπώ… το βιβλίο αυτό θα ξανανοίξει

Και γλυκά οι σελίδες του θα ξαναγυρίσουν στο μυαλό

Και τις θύμησες μια μέρα θα ξαναφέρουν στο φώς

Και απλά θα χαμογελάσω γλυκά στο παρελθόν

Π.Σ.    24 Σεπτέμβριος 2013

 

Μόνο αγάπη χρειάζεται η ζωή μας γιατί και αυτή είναι μικρή.. και οι σελίδες μας μια μέρα τελειώνουν και χάνονται από δίπλα μας και χάνουμε και εμείς τις ευκαιρίες μας σε αυτή.   Κυρίως αν αυτές έχουν χαθεί 25 χρόνια πριν…  Για μένα είναι πια μια ανάμνηση (και μιλάω για το φιλικό επίπεδο εδώ, ανεξάρτητα τι έγραψα πιο πάνω) Είτε αυτές οι ευκαιρίες είναι ερωτικές, είτε είναι φιλικές, είτε είναι μητρικές, είτε είναι πατρικές.  Κρατάτε δίπλα σας αυτά που πρέπει να κρατήσετε αν χρειαστεί με νύχια και με δόντια , αν νομίζετε πως πρέπει να κλείσουν κλείστε τα  κι μην τα ξανά ανοίξετε απλά αφήστε τα στο ράφι σαν μια γλυκιά ανάμνηση του τότε… Αποδεχθείτε την  απλά την συγνώμη του τότε  (μια και είστε άνθρωποι και αγαπάτε) και τι πειράζει που δεν ήρθε τότε όταν έπρεπε και κλείστε το βιβλίο σας γιατί αν ξαναμπεί μπορεί να είναι καταστροφική.  Τώρα δεν είστε μόνοι έχετε κι άλλους να νοιαστείτε άρα αυτοί  προηγούνται περισσότερο και από εσάς τους ίδιους.

Την οικογένεια μας, τους γονείς, τα αδέλφια μας ερχόμαστε και τα βρίσκουμε.  Τα  παιδιά μας την νέα μας οικογένεια την φτιάχνουμε και την κρατάμε άλλα τους φίλους μας τους διαλέγουμε όπως μας διαλέγουν και αυτοί…

Χρόνος Ενεστώτα και εγώ βάζω μπροστά την λογική του σήμερα σκοτώνοντας την λογική του τότε. Βάζω μπροστά την καρδιά του σήμερα και αφήνω γλυκά το βιβλίο κλειστό στο ράφι την καρδιά του τότε.