Μανούλα!!!!

To μυαλό μου το αρνείται  πρέπει να το αλλάξω, άλλωστε μεγάλωσα, ωρίμασα γι αυτό πρέπει να αλλάξει και αυτό.  Έλα όμως που η ψυχή μου το αρνείται!  Τι κι αν μεγάλωσα, τι κι αν ωρίμασα, θα πει πως πρέπει να αλλάξουν και τα αισθήματα από τότε;  Θα πει πως θα την αλλάξω εκείνη.  Δεν νομίζω. Τι κι αν γράφτηκε στα 10 μου χρόνια.  Το ίδιο μου κάνει .  Απλά το μόνο που πρέπει να κάνω είναι απλά να την αντιγράψω και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω.  Μπορεί να το πετύχω, μπορεί να το αποτύχω. Τουλάχιστο θα προσπαθήσω και πιστεύω πως  στο τέλος θα νικήσω.

 

Με το χέρι απλωμένο,

σε κάθε δύσκολη στιγμή

σαν τρελό ουράνιο τόξο

αστράφτεις πάντα λαμπερή

Δίπλα στον πόνο, στη χαρά

με αισθήματα αμέτρητα πολλά

μ' αγκαλιάζεις τρυφερά,

ζεστά κάθε φορά

Σε σένα που μου έδωσες τόσα

σε σένα που μου έδωσες ζωή

αγάπη τρυφερή και στοργική

σε σένα γράφω σαν μικρό παιδί

Σ' αγαπώ δεν το αρνιέμαι

μ' αγαπάς και το γνωρίζω

κι αν μια μέρα σε πονέσω

δεν θα μ' απαρνηθείς το ξέρω

Θα' σαι για μένα  η πρώτη

η πρώτη αγάπη, η μητρική

θα' σαι για μένα η μάνα

αυτή που μου έδωσε ζωή

Σε σένα που μου έδωσες τόσα

σε σένα που μου έδωσες ζωή

αγάπη τρυφερή και στοργική

σε σένα γράφω σαν μικρό παιδί.

 

Π.Σ. 08/04/1983

ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΟΣΕΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ

ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ.