Στο άγνωστο μουτράκι

Η ψυχή αντίθετη κατεύθυνση από την σκέψη

Ο δικός της πόνος σε αντίθετη κατεύθυνση από τον δικό του

Εκείνη ενήλικας

Αυτό μικρό παιδί

Ο πόνος της μηδενικό μπροστά στον δικό του

Κι ας έπνιγε το μαξιλάρι από τον πόνο

Προηγείται ο παιδικός

Οι πόρτες κτυπούσαν με λύσσα

Τα κουδούνια δεν είχαν τελειωμό

Ο πόνος δεν έλεγε να σταματήσει

Και ο δικός της φαινόταν μηδενικό

Το μαξιλάρι έγινε θάλασσα

Οι σκέψεις καράβια ένα σωρό

Έπρεπε να εκμηδενίσει αποστάσεις

Η παιδική θάλασσα είχε αχηνούς ένα σωρό

© Π.Σ.

Στο αγοράκι της διπλανής πόρτας .

Με την ευχή να χαμογελάσει ξανά! !!!