Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε !

 

 Για σένα που απορείς

για σένα που θυμώνεις

για σένα άραγε θαρρείς

έχει όρια η αγάπη που ζεις;

Αγαπώ θα πει χάνομαι

αγαπώ θα πει πονάω

μες του πελάγου το βυθό

για σένα ναι παραμιλάω

Μπορεί να πίστεψα κι εγώ

στην ψεύτικη αγάπη

να έκανα όνειρα για δυο

κι ας ήτανε απάτη

Δεν μετανιώνω που σου δόθηκα

δεν μετανιώνω που κλαίω

δεν κλαίω που δεν έζησα

όλα όσα σου γύρευα και δεν τα έχω.

Κι αν χάλκευα τις αλυσίδες μου

για να σε έχω δίπλα

ο έρωτας μου χείμαρρος

σαν θύελλα ασήκωτος

Έπρεπε να είχα σχίσει τη σελίδα της ζωής

κάπου κοντά στον πρόλογο

προτού ξεκινήσω το κεφάλαιο

και μου χαθεί ο επίλογος

Κοίτα από το παράθυρο

η μέρα μεγαλώνει

φαίνεται από μακριά 

το χρόνο να σκοτώνει

Το περίεργο!

Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε!

Αν και τώρα που το σκέφτομαι αυτά κλαίνε περισσότερο από όλα!

Π.Σ.