Οταν οι ψυχές!

Πάντα ανοίγω τα χέρια μου

σημασία έχει τι πιάνω

πως με έχεις κόψει…

 δεν είμαι παγωμένη ψυχή

έχω έτοιμο πάντα ένα φιλί

και με χείλη που έχουν πικραθεί

όταν έχω μια αγκαλιά είναι ανοιχτή

κι ας γεμίζει φαρμάκι βράδυ, πρωί

 και ένα λόγο για σφουγγάρι για λήθη

μα είναι η ζωή πικρή

όταν ανοίγεσαι με ψυχή

μαζεύεις δάκρυα από βροχή

 και δεν υπάρχει γωνιά να σε χωρεί ...

τότε κουλουριάζεσαι και περιμένεις

 το πρωί μήπως το φως σβήσει

και το μάτι ξεχάσει ότι έχει δει

κι όλα πάλι από την αρχή…

με μια ελπίδα μέσα σου να κυριαρχεί

 μήπως αύριο κάνεις καινούρια αρχή

και δεν μένεις στον πάτο για πολύ

 τα μάτια σου βαριά, δύσκολα στην αστροφεγγιά

δεν έχουν μάθει να βρίσκουν αυτό που η καρδιά ζητά

και χάνονται σε όνειρα απατηλά

 πόσο να αντέξει μια ψυχή που ανάταση αναζητεί;

όταν το χάος απλώνεται σαν αντάρα μέσα σου βαθιά

πως στα πόδια σου να παν με βήματα γοργά,

όταν τα βαρίδια είναι πολλά…

πολεμάς, πολεμάς και κάπου όμως χάνεσαι

στη σκόνη και στο μπαρούτι αυτού που σε τουφεκά

τον χρόνο τον ξεχνάς γιατί χωρίς νόημα σε προσπερνά

 δε σκέφτεσαι σχεδιάζεις απλά υπάρχεις ακίνητος

βραχονησίδα στου κόσμου τη φτιάξη…

προχώρα μπορείς…

 μπορείς…

άμα έχεις ένα χέρι δίπλα σου αόρατο να σε κρατεί μπορείς…

Και αν έρχονται οι φουρτούνες

 και εσύ τις βλέπεις και πονείς

το αόρατο χέρι είναι εκεί

στις πιο μικρές και μεγάλες διαδρομές σου

Αυτές που θα σου ανοίξουν τις χάρες σου

 μα και αυτές που θα σου κλείσουν τις πληγές σου

για να νοιώθεις πως έχεις κάποιον και μπορείς

να κλείνεις τα μάτια και να ξανά-ονειρευτείς

Γιατί απλά κάποιος σε κρατεί

 και να σου βάζει γάζα όπου χρειαστεί

Θα είναι εκεί.

Το ξέρει πως σου είναι δύσκολο να προχωρήσεις

και άλλη σελίδα από το βιβλίο σου να την γυρίσεις

 θα είναι όμως εκεί… το νοιώθω…

 θα είναι εκεί με το πρώτο καλημέρα

 θα είναι εκεί με το τελευταίο καληνύχτα

 γιατί έτσι πρέπει να γίνει…

γιατί στη ζωή σου δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία

 και εσύ πρέπει να την αρπάξεις με μανία

να μην σου φύγει και χαθεί…

θα είναι εκεί….

κι ας λες πως δεν μπορείς να τα αποφύγεις τα αδιέξοδα που καταλήγεις

 Ξέρει πως είναι δύσκολο για σένα

μα αν μείνεις δίχως την φωνή …

το ποτάμι θα σε ρουφήξει

και η φωνή θα ψάχνει να βρει αγκίστρι να σε τραβήξει γι’ αυτό …

 Θα είναι εκεί…

Και όταν έρθει η ώρα να τα παρατήσει

να χάσει τη δύναμη και να τα αφήσει

 κάπου , κάποιο ένα άλλο χέρι θα την  κρατήσει και αυτή

 για να συνεχίσει  ναι είναι εκεί…

και δεν θα φοβάσαι πια…

Θα είναι εκεί

Μου ψιθυρίζει… τ’ ακούς… θα είναι εκεί… ΕΤΣΙ ΝΙΩΘΩ ΕΤΣΙ ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ…. ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ…. ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΑ... ΑΚΟΥΣ;... ΚΑΙ Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ

 

Γ.Π. & Π.Σ. 11 Οκτώβριος 2013 

μαζί με Γρηγόρη Παπαιωάννου