Έξω χιόνιζε, ο Δεκέμβριος είχε μπει για τα καλά και τα Χριστούγεννα μετρούσαν μέρες. Η πόλη και η γειτονιά της Χρισταλένης ήταν ερημική. Μόνο ο θόρυβος του ανέμου και οι νιφάδες του χιονιού πηγαινοέρχονταν.
Η Χρισταλένη κοίταζε έξω από το κλειστό παράθυρο μελαγχολικά. Ένιωθε λες και ήτανε φυλακισμένη. ΄Εκλεισε τα μάτια και ονειρεύτηκε τα περσινά Χριστούγεννα. Τότε που οι δρόμοι έσφυζαν από ζωή. Μικροί και μεγάλοι με μια σακούλα στο χέρι γεμάτη από δώρα, στολίδια, γλυκά και ότι άλλο μπορούσε να φανταστεί κανείς. Οι μεγάλοι να έχουν φορτώσει στο αυτοκίνητο το χριστουγεννιάτικο δέντρο που θα στόλιζαν κοντά στο τζάκι με τις πολύχρωμες μπάλες και τα μικρά να φωνάζουν και να τραγουδούν χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Μια γειτονιά που οι δρόμοι της ήταν στολισμένοι με χριστουγεννιάτικα λαμπάκια στις κολώνες και οι άνθρωποι του Δήμου να φωνάζουν, μέχρι να δουν τον σωστό πολυπόθητο φωτισμό.
Κάθε χρόνο η μέρα των Χριστουγέννων ήταν για την Χρισταλένη ξεχωριστή. Το σπίτι γέμιζε με κόσμο από συγγενείς και φίλους να της ευχηθούν για την γιορτή της αλλά και για να απολαύσουν όλα εκείνα τα μαγειρευτά φαγητά της μαμάς της.
Άνοιξε τα μάτια της και το μόνο που έβλεπε ήταν μια βουβή γειτονιά και το χιόνι να γεμίζει τους δρόμους.
«Τι θα γίνει φέτος τα Χριστούγεννα μαμά; Μόνοι μας θα τα περάσουμε;» μονολογούσε και ζωγράφιζε στο θαμπό τζάμι μεγάλες στρογγυλές μπάλες με την ανάσα της.
Έγινε η πόλη φάντασμα μια πόλη που ήταν σε ρυθμό. Έγιναν και τα Χριστούγεννα όνειρο, όνειρο απατηλό. Αν και αυτά τα Χριστούγεννα θα ήταν διαφορετικά το χριστουγεννιάτικο δέντρο θα στεκόταν εκεί για να τους θυμίζει πως η ζωή συνεχίζεται…
Π.Σ.
Βελούδινο Σκοτάδι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου